رابطه بین دینداری ورضایت از زندگی در بین زنان سالمند شهر یزد

پدیده سالمندی درزنان چیزی فراتر ازپیری درمردان است، پیرشدن یک تجربه شخصی و اجتماعی است که می تواند برای عده ای خوشحال کننده و برای عده ای دیگر ملالت بار باشد.درنتیجه تصمیم گیری و برنامه ریزی برای مشکلات این گروه، باعث بهبود رضایت از زندگی درزنان سالمند خواهد شد.بنابراین با توجه به روندرو به رشد جمعیت سالمندان به ویژه زنان سالمند، درحال حاضر رضایت از زندگی یکی از نگرانی های عمده سیاستمداران ، دانشمندان و متخصصین بهداشت عمومی است. این مطالعه با هدف بررسی رابطه بین دینداری و رضایت از زندگی دربین زنان سالمند شهریزد به روش پیمایشی پرداخته است. داده های مورد نیاز تحقیق ازطریق ترکیبی از سوالات پرسشنامه های استاندارد شده دربین 265 نفراز زنان سالمند شهریزد توزیع و از طریق برنامه spss مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. نتایج حاکی از آن است که اکثریت پاسخگویان رضایت متوسطی از زندگیشان دارند و نیز بین دینداری ورضایت از زندگی همبستگی مثبت و معنا داری وجود دارد. همچنین بین ابعاد دینداری بجزء بعد اعتقادی با رضایت از زندگی همبستگی معناداری وجود داشت. بین سن فرد، سن همسر، تعداد فرزندان، مدت ازدواج و سن ازدواج همسر با رضایت از زندگی رابطه معکوس وجوددارد، یعنی با کاهش متغیرهای مذکور، رضایت از زندگی افزایش می یابد. از آنجا که مذهب می تواند از طریق افزایش توانایی افراد در حفظ بهزیستی کلی، به ویژه در بین افراد مسن در محافظت از سلامت جسمی افراد سهیم باشد. بنابراین سالمندان باید بیشتراز منابع مذهبی مانند دعا وتوسل به خداوند، برای مقابله با مشکلاتشان استفاده کنند تا به یک نوع آرامش درونی برسند. آگاهی بیشتر از مذهب،عامل مهمی در بهبود سلامتی سالمندان است.